Beschrijving

In de eerste helft van de 19de eeuw waren er volop contrasten tussen het Koninkrijk der Nederlanden en de Verenigde Staten. Gaf Amerika het beeld te zien van een zelfbewuste natie in opkomst, Nederland daarentegen stond in de periode 1815-1850 als het ware onder Britse voogdij en was na de Belgische afscheiding een in zichzelf gekeerd land dat gebukt ging onder een stagnerende economische ontwikkeling, een chronisch pauperisme en een nationale identiteitscrisis. Ondanks de bescheiden rol van de Nederlanden op het Europese toneel achtten de Amerikaanse presidenten het van belang dat ze een diplomatieke vertegenwoordiger in het koninkrijk gestationeerd hadden aangezien naar hun oordeel Den Haag en Brussel belangrijke Europese luisterposten waren. De Amerikaanse diplomaten ontpopten zich in hun correspondentie als scherpe waarnemers.