Beschrijving

Deze uitgave behandelt de wijze waarop de Nederlandse Onderzeedienst tijdens het Interbellum getracht heeft, eerst door middel van de linietactiek en later door de groepsaanvaltactiek, de effectiviteit van het onderzeebootwapen te verhogen. Hierbij liep de Nederlandse Marine voorop. De voor de toepassing van de groepsaanvaltactiek benodigde technische ontwikkelingen, zoals de snuiver en de periscoopantenne, komen naast andere ontwikkelingen eveneens aan de orde. Ook de plaats die de onderzeeboot bij de verdediging van voormalig Nederlands-Indië in zou moeten nemen, namelijk als hoofdwapen of gelegenheidswapen, waarbij politieke overwegingen een belangrijke rol speelden, wordt besproken. De rol van het luchtwapen en in het bijzonder van de M.L.D. was van grote betekenis. Het optreden van de toenmalige Commandant Zeemacht in Indië en de problemen bij de bondgenootschappelijke samenwerking worden geanalyseerd, waarbij wordt aangegeven waarom de Marineleiding de groepsaanvaltactiek niet heeft toegepast, ofschoon de mogelijkheden daartoe wel aanwezig waren.